Naar het eind

Het eind van het pelgrim bestaan nadert. Nou ja pelgrim?

Mijn drijfveer is niet het spirituele, wel de activiteit van het lopen, het fysieke en dat gecombineerd met het visuele. Ver weg, uitzichten, landschappen maar ook dichtbij het kleine, bloemen, slangen.

Het leven is trager het verandert langzamer er is meer tijd om te kijken. Dat is waarvan ik geniet tijdens deze tocht.

Brindisi en Puglia zijn minder toeristisch en heel stil in de tijd dat wij er waren. Umbrië zichtbaar meer toeristen, de leuke stadjes worden bijna musea, de prijzen stijgen. Gelijk blijft de vriendelijkheid en hulpvaardigheid van de mensen de hele tocht door.

De hoeveelheid van verschillende "thuisjes", ongeveer 60, verbaasd me. Iedere keer een bedje en een plekje waar ik me thuis voel. Zelfs de hotels die op ons na helemaal leg waren. Leuk zijn de appartementjes en bb' s die wat extra's hebben. Een luxe met liefde bereide maaltijd, extra ruim, grandioze uitzichten of juist niet omdat dat in een middeleeuws stadje niet kan. Ik heb zoveel gezien dat de foto's en de verhaaltjes me moeten helpen om het te herinneren.

Het is nog steeds geweldig. Morgen de laatste wandeldag, klimmen, regen en het zal een bijzondere dag worden. Het eindigt in het klooster van La Verna, waar alle anderen zijn beginnen, na ruim 1000km. Gemengde gevoelens, het is genoeg maar ik zou dit leventje ook nog wel een tijd kunnen blijven doen. Wisselend weer, maar prima om te lopen. Een eenvoudige dagindeling, slapen, een zoet Italiaans ontbijtje, lopen, pauze, wandelen, kleren wassen, boekje lezen, eten, slapen. Relaxed en overzichtelijk maar niet saai.

Ik wil wel naar huis, maar niet zo snel, vandaar de trein ipv het vliegtuig.

Morgen naar het eind. Ik zal genieten

23. Mei ddornenstruiken en klooster

Corso naar Borgo San Pietro

14 km +4

Zonnig naar bewolkt 18 graden

Lena spreekt Engels en vertelt hoe ze heeft besloten van het huisje een goed bewoonbare. BB heeft gemaakt. Hoe haar zoons het gebruiken voor skivakanties en feestjes. Over de bijzondere en irritante gasten, waar ze haar huis voor openstelt. Over hoe ze bij elke boeking op en neer rijdt vanuit Rome in 2,5 uur.

Uiteindelijk gaan we op weg, lekker weer en een korte afstand. We volgen de GPS track en raken verstrikt in lage rozenstruiken die een aanval doen op mijn petje en mijn armen. Het pad is onduidelijk na elke rozenstruik gaan we toch weer verder. Het klopt met de GPS. Meer krassen en meer doornen.

Zoeken naar een pad iets hoger en weer een stukje verder met weer schrammen. Nog geven we niet op, mijn stok slaat steeds feller op die klere rozen. Het schiet niet op. Opgeven? Nog een keer iets hoger......... Nee ..... Gaat niet....

Terug? We kijken elkaar aan. Het moet maar. Voor het eerst heeft het voorjaar met haar groeikracht de rozen zo hard laten groeien dat het pad niet vindbaar is. De natuur wint van de GPS.

Terug.......

Ruim anderhalf uur later zijn we in het dorp terug en lopen over de weg naar het klooster in Borgo San Pietro.

Het klooster is een belevenis apart voor ons, die niet gelovig zijn. Een nonnenklooster.

Naast de grote dur zit een luikje dat een aantal minuten nadat we gebeld hebben, open gaat. Het luikje is een raster, zodat wij niet zien wie er achter staat, maar zij, een non waarschijnlijk, wel. We worden door de non in een wachtkamer, neergezet. Stoelen langs de rand van de kamer. In het midden een mooie tafel.

Na een paar minuten, waarin we elkaar aankijken, rondkijken, komt een andere zuster, die onze gastvrouw blijkt te zijn en ons naar een kamer brengt. In een flink tempo lopen we achter haar aan, gangen door, trappen op en worden binnengelaten in een kamer die past in de 50 ger jaren, retro bed, retro meubeltje, retro douche. Het had ook een kamer in de oude marrechauseekazerne, die tot BB is omgebouwd, in nieuw Beerta, in oost Groningen kunnen zijn.

"Onze" zuster zegt dat ze ons om 19 uur 25 komt halen voor het diner, dat om 19.30 uur begint.

Ik vraag of je nog wel even het dorp in kunnen en dan weer naar binnen kunnen. De vraag komt waarschijnlijk voort uit mijn gevoel dat ik opgesloten zit.

We fantaseren nog wat verder over hoe dat diner dan zal gaan. Met alle zustesr? Omkleed met gezang en bidden?

Niets daarvan. Om 1926 staan onze zuster weer voor de deur en rent met ons de gangen door, trappen af om uiteindelijk in een kamer, naast de refter, uitgenodigd te worden aan een tafel, face to face zegt onze zuster.

Het is duidelijk. Niet bij de andere nonnen, geen gesprekken over het kloosterleven. We proberen zelf een gesprek te beginnen over de zin van geloven, maar de soep wordt te snel opgediend. Onze zuster houdt goed in de gaten wanneer die op is, om de pasta op te dienen. Secondo, Gelske ei kaas en tomaat, ik een lapje varkensvlees.

Tussendoor kijken we rond. Een bijzonder ruimte, die meer lijkt op een atoomschuilkelder dan een eetkamer, de toegangsdeuren zijn van dik staal, brandwerend, aan de muur wat slechte reproducties van van Gogh achtige schilderijen, een kruis. Er zit een echo in de kamer.

Onze zuster verdwijnt door de ene deur en komt via een andere weer binnen met een karretje met eten.

Het eten was goed en lekker, de omgeving heel bijzonder. We vinden onze weg terug naar onze kamer en weten dat we om 7.30 de volgende ochtend in dezelfde ruimte weer verwacht worden voor het ontbijt.

Van 10 mei tot 22 mei

16 mei naar Celano

Zonnig tot in Celano

Stijgen naar 1400 m vanuit Pagliano

22 km

Vanuit Pagliano gaat het meteen omhoog en niet gering ook. Grindpad met gove steen. Dat gaat prima in het begin, maar later beginnen diensten onder je voeten weg te rollen. Grintpad verandert in asfalt, war sommigen van ons weer erg prettig vinden, tot de haarspeldbochten afgesnedén konden worden.. Een dilemma: korter. En steiler of langer en beter te doen. Het wordt kort en steil, op grond waarvan wordt niet duidelijk. De T-shirts krijgen een nieuwe teling erbij. Op het Icebreaker shirt van Tom een dansend stel, op het shirt van Jan een grote vlek ter buikhoogte.

Als we weer op de asfaltweg komen, komt een man in korte broek en t-shirt over het asfalt als wij zwetend uit zitten te puffen. Hij heeft de andere keuze gemaakt en ziet er ook frisser uit. We snijden nog een bocht af en komen gelijk met de man boven aan. Geen nieuwe argumenten om te kiezen.

Vanaf hier wordt het een redelijk vlak grintpad dat tussen de ronde bergen van dit alpine landschap door kronkelt. Het landschap verandert in een "piano", een volkomen vlakke grasvlakte tussen de heuvels.

Het wordt vermoeiender, het volgende dorp heeft wel een bar maar die is niet open. De laatste reserves worden aangebroken om in Cerlano aan te komen. Op het plein (?) zal de eigenaar van de agrutusme ons afhalen. Waar is dan dat plein, niemand heft zin om verder naar boven of beneden te gaan.

De telefoon en wat krom Italiaans van Jan, resulteert in dat de m'n ons afhaalt bij het punt er we staan.

We eten samen me de familie van deze apiculturist een stevige linzensoep, Ieren, asperges, brood, cake met ijs en koffie. Het gesprek wil niet echt vlotten, ondanks de hulp van een woordenboek Italiaans-Duits.. Deze aardige mensen hebben ontzag voor ons pelligrini's ook als zal we alleen maar lange-afstandswandelaats. De enorme gstvrijheid van de Italianen, dot goed en wording een keer onderstreept la we de volgende ochtend naar de route teruggebracht worden.

Een feest was het hier!

verhaal 3

17 mei

Van Celano naar Rocca di Mezzo

16 regen verandert in zon

Hoogte 1300 meter. Schitterend

Padre Vincenzo en de Madonna da Rocche

Als je ooit echt wil onthaasten dan hebben we een perfecte locatie, ga langs bij pater Vincenzo en vergeet niet om aan te sluiten bij het avondmaal het zal zeker niet je laatste zijn maar wel een enorme nieuwe ervaring.En daar gaat het natuurlijk om bij onthaasting.

Deze ervaring is ook zo weer te geven: Jet en Tom zijn vandaag kwartiermakers. Bij aankomst bij het zogeheten hotel imponeert de entree, de deur door waan je je in een DDR locatie , denk de foto,s van de diverse heiligen

weg en vervang ze door foto's van Honnecker cs en incluis de bruin gemêleerde tegels is de sfeer compleet... De kamer is ook niet echt riant, maar wel KOUD... Later komen de echte Pelligrinis... en volgens goed gebruik starten we met wyn, elders... We willen niet in het hotel eten en vragen de kroiegbazin, met haarknotje én camouflage pantalon, en andere drinkers naar alternatieven. Waar we slapen vragen ze: als ze de locatie horen beginnen ze al te grijnzen... Uit meelij welhaast, zodat we niet in hotel hoeven te eten beginnen ze te bellen... T een na andere etablissement valt af: een omdat de kok jarig zou zijn, zo vallen een voor een alle eettenten af en wordt de stemming steeds hilarischer... Zij weten wél wat ons te wachten staat...

We besluiten toch naar ons huis van de dag te gaan, eerst effe by chillen op de heel coole kamers... Rillend gaan we naar de eetzaal....waartoe we opgeroepen zijn door de interne telefoon. Wel 20 tafels waarvan 3 bezet: een pastoor, een bijna tandeloze dame en nog een ondefinieerbare gast.

Ook de eetzaal: ijskoud, kil... T blijkt lastig deze omgeving treffend weer te geven: gaarkeuken of erger... De vegetariërs worden ook gefêteerd op lappen onbestemd vlees... Deze belandden ongezien in de afvalbak op t herentoilet ... Dapper sloeg het gezelschap zich door ook deze tegenslag: per slot hoe groter de tegenslag desto groter de pret...

Maar gelukkig, wij zijn voor het geluk geboren, ons glas zit altijd half vol. Verkleumd tot op het bot begeven wij ons wederom tot de enige bar die dit dorp kent. Voor wat wijn, warmte en gezelligheid. Om te vertellen over onze etensavonturen. Tis een uur of half 9, de bar blijkt gesloten en volgens de enige levende op straat is dit al wat rest. Misschien in een dorp verder op, maar wij zijn à pied, 4 km is te ver. Om 23.00 sluit onze pater de poort, dan moeten wij kindertjes wel onder zijn hoede zijn. Ons wacht enkel een avond te bedde, in een koude kamer, onder gestreepte wollen dekens die vroeger onze kinderkamers kenmerkte. Maar dan..., daar schijnt een vaag licht, de deur lijkt open. Het zal toch niet echt zo zijn... Wij zijn voor t geluk geboren. Heerlijke rode wijn, flessen whisky waar je een week genoeg aan hebt, brood, kaas, worst, ham en bovenal een kachel en goed gezelschap. Wij zijn voor t geluk geboren.

Maar goed, we heten pelgrims hier, krijgen korting, vlees ipv een worstje, en wijn in het hotel van de pater. Wat maakt dat tegen Pelgrims zo opgekeken wordt? Doen die zoveeml goeds? Doet pater Vincenzo goed? Voor de mensen die daar wonen en eten in ieder geval wel. Hoe spartaans en minimaal ook, zij hebben het nodig. Maar wat maakt de pelgrim, niet wij, maar de echte zo bijzonder, of zelfs "sacre" zoals de vorige BB meneer vindt.

Maar dat klopt natuurlijk niet, wij zijn gewoon op zoek naar niets want hebben eigenlijk alles en daardoor wordt niets gewoon en niets weer heel bijzonder.

18 mei

Rocca Di Mezzo naar Fossa

14 km vlak en daarna 600 m naar beneden naar Fossa

Wat een feest. Mooi fietspad over de hoogvlakte, met schitterende uitzichten op de bergtoppen met verse sneeuw. De toppen van de Gran Sasso zijn boven de 200 meter. Het wit van de sneeuw in fel contrast met de strak blauwe lucht.

Op de helt gaat het naar beneden over een bíjna eindeloos grindpad dat uitkomt op een vlakte waar de gevolgen van de aardbeving van 2009 zichtbaar zijn. De eerste twee dorpen hebben een oud centrum dat deels is ingestort. Aan de rand van het dorp een apart wijkje met rood-gele noodwoningen waar mensen al 7 jaar in wonen. Een enkele kraan laat zien dat er hersteld wordt, maar het gaat langzaam. Zie NRC van eind april over waarom het herstelt van l'Aquila zo langzaam gaat. Het is indrukwekkend. Ik probeer me in te denken hoe dat dan gaat, bevingen van 30 maart tot 8 april 2009. Je weet niet wat er gaat komen, ergere schokken, meer, minder, blijven de huizen staan, storten er anderen in, zijn de buren nog in leven.

Ik kan me het niet voorstellen, wat ik zou doen en hoe ik me zou voelen.

De BB staat in Fossa. Het dorpje lijft schuin tegen de berg op, stijgen weer, benen zijn vermoeid, als we bij een groot hek komen. Weg afgesloten,. Alternatieven: langs het hek of 5,5 km om terug door het dal en van de nader kant het dorp in.

Gelske en Jet, klimmen langs het kek en komen terug dat het wel lijkt te kunnen, tegelijkertijd belt. BB eigenaar die reageert met de mededeling de we langs het hek kunnen. Als we dat download er een mevrouw aan die heel kordaat langes het hek klimt en ons duidelijk maakt dat het wel kon.

Zelfs de hond, weer de golden retriever, die al een aantal km meeloopt en de weg wijst, komt mee.

We lopen achter de vrouw a, die vertelt dat het herstel van het dorp wacht op het zekeren van de bergwand. Haar gezicht zicht dat dat de komende jaren nog niet gaat gebeuren.

Het is een spookdoelpunt, geen bewoners, huizen gestut en muren aan elkaar vastgemaakt. Luguber, het raakt me.

Uiteindelijk blijkt dat we nu door het dorp ook naar beneden moeten om bij de BB uit te komen. 3 uur zijn we er. Een dutje, bar opzoeken voor het wijntje.

Eten kan ook, we zijn weer alleen. In het restaurant, alleen voor ons wordt er gekookt en goed ook.

19 mei

Fossa l'Aquila 14 km

Zon en vlakbij l'Aquila regen

17 graden

De confrontatie met het natuurgeweld gaat verder. l'Aquila komt dichterbij, het adres van de BB in de planner. Zon, heerlijk in het gras. In l'Aquila geeft de planner keurig een route aan naar de BB, maar alle wegen zijn afgesloten. Grote panden de gerestaureerd worden, grote panden die gestut worden . Er woont niemand meer in het centrum, wel in de kleine noodwoningen buiten de stad. Het ziet er vreselijk uit, huizen kapot, was aan lijntjes voor de ramen, foto's van gezinnen aan een hek. Zij zijn. enkelen van de 259 doden die ineens een gezicht krijgen. Het wordt persoonlijker. Over de weg rond het centrum kunnen we dan toch bij de BB komen. Een van de eerste gebouwen die opgeknapt zijn en waar de eigenaren als eersten weer konden reguleren . Uit mijn raam zie ik scheuren in het huis aan de overkant.

De wandeling over de paar straten die toegankelijk zijn een confrontatie met het natuurgeweld en met de laksheid waarmee de stad weer levend gemaakt wordt.

21 mei

Piagga di tournimante naar casa calabrese.

17 km zonnig

Langzame klim van 800 naar 1000, dan steil over gras en door het bos, op de gps, naar 1300. Zonder de gps op de telefoon hadden we dit echt niet gevonden.

Het wordt extreem mooi. Bergen lijken heuvels

Opvallend zijn de vele nieuwe huizen in en buiten de stad. Groot en opvallend fel roze, blauw of oranje.

Ik ben benieuwd hoe zo'n stad zich gaat herstellen. Komen oude bewoners na 7 of n

Meer jaar nog terug? Zijn de huizen straks nog betaalbaar, de net geopende winkels lonken naar de mensen met geld, juweliers, cocktail bars.

20 mei

L'Aquila naar Piagga Di

22 mei

Casa calabresa naar Corso

13 km zon 23 graden

weg van de mooie hoogvlakte, weg van de aardige Ivan die ons nog wat heerlijke cake meegeeft. Een continu dalende stille asfaltweg tussen de bergen door. Veel van de wanden zijn voorzien van netten of spuitbeton of hekken om vallende stenen tegen te houden.

Helena, een dame uit Rome is onze host als we naar 2 uur bergaf al aankomen. Wat een ander huisje dan het grote huis van Roberto in Piagga. Frutseltjes, met een strikje ingepakte handdoeken, veel roze tegenover de manneninrichting van Roberto, plastic bordje om van te eten, kale muren, koude kamers, geen lange verhalen. Korte tocht lange rustmiddag in de tuin. Prima. Vanavond nog een km naar een restaurant.

padre vicenzo

17 mei

Van Celano naar Rocca di Mezzo

16 regen verandert in zon

Aaron de hog latte op 1300 meter. Schitterend

Padre Vincenzo en de Madonna da Rocche

Als je ooit echt wil onthaasten dan hebben we een perfecte locatie, ga langs bij pater Vincenzo en vergeet niet om aan te sluiten bij het avondmaal het zal zeker niet je laatste zijn maar wel een enorme nieuwe ervaring.En daar gaat het natuurlijk om bij onthaasting.

Deze ervaring is ook zo weer te geven: Jet en Tom zijn vandaag kwartiermakers. Bij aankomst bij het zogeheten hotel imponeert de entree, de deur door waan je je in een DDR locatie , denk de foto,s van de diverse heiligen

weg en vervang ze door foto's van Honnecker cs en incluis de bruin gemêleerde tegels is de sfeer compleet... De kamer is ook niet echt riant, maar wel KOUD... Later komen de echte Pelligrinis... en volgens goed gebruik starten we met wyn, elders... We willen niet in het hotel eten en vragen de kroegbazin, met haarknotje én camouflage pantalon, en andere drinkers naar alternatieven. Waar we slapen vragen ze: als ze de locatie horen beginnen ze al te grijnzen... Uit meelij welhaast, zodat we niet in hotel hoeven te eten beginnen ze te bellen... T een na andere etablissement valt af: een omdat de kok jarig zou zijn, zo vallen een voor een alle eettenten af en wordt de stemming steeds hilarischer... Zij weten wél wat ons te wachten staat...

We besluiten toch naar ons huis van de dag te gaan, eerst effe by chillen op de heel coole kamers... Rillend gaan we naar de eetzaal....waartoe we opgeroepen zijn door de interne telefoon. Wel 20 tafels waarvan 3 bezet: een pastoor, een bijna tandeloze dame en nog een ondefinieerbare gast.

Ook de eetzaal: ijskoud, kil... T blijkt lastig deze omgeving treffend weer te geven: gaarkeuken of erger... De vegetariërs worden ook gefêteerd op lappen onbestemd vlees... Deze belandden ongezien in de afvalbak op t herentoilet ... Dapper sloeg het gezelschap zich door ook deze tegenslag: per slot hoe groter de tegenslag desto groter de pret...

Maar gelukkig, wij zijn voor het geluk geboren, ons glas zit altijd half vol. Verkleumd tot op het bot begeven wij ons wederom tot de enige bar die dit dorp kent. Voor wat wijn, warmte en gezelligheid. Om te vertellen over onze etensavonturen. Tis een uur of half 9, de bar blijkt gesloten en volgens de enige levende op straat is dit al wat rest. Misschien in een dorp verder op, maar wij zijn à pied, 4 km is te ver. Om 23.00 sluit onze pater de poort, dan moeten wij kindertjes wel onder zijn hoede zijn. Ons wacht enkel een avond te bedde, in een koude kamer, onder gestreepte wollen dekens die vroeger onze kinderkamers kenmerkte. Maar dan..., daar schijnt een vaag licht, de deur lijkt open. Het zal toch niet echt zo zijn... Wij zijn voor t geluk geboren. Heerlijke rode wijn, flessen whisky waar je een week genoeg aan hebt, brood, kaas, worst, ham en bovenal een kachel en goed gezelschap. Wij zijn voor t geluk geboren.

Maar goed, we heten pelgrims hier, krijgen korting, vlees ipv een worstje, en wijn in het hotel van de pater. Wat maakt dat tegen Pelgrims zo opgekeken wordt? Doen die zoveeml goeds? Doet pater Vincenzo goed? Voor de mensen die daar wonen en eten in ieder geval wel. Hoe spartaans en minimaal ook, zij hebben het nodig. Maar wat maakt de pelgrim, niet wij, maar de echte zo bijzonder, of zelfs "sacre" zoals de vorige BB meneer vindt.

Maar dat klopt natuurlijk niet, wij zijn gewoon op zoek naar niets want hebben eigenlijk alles en daardoor wordt niets gewoon en niets weer heel bijzonder.Pa

Van dag tot een andere dag 1-5 tot 9-5

1 mei

Rustdag in castelnuovo.

Regenachtig, alles dicht

Het hotel, roze, blauw oranje, is verlaten. Alles in het dorp 1 km verderop is dicht. Op het plein, benadert ene Fernando me. Waar ik vandaan kom. Als ik Amsterdam zeg, beantwoort hij dat met:" Ik ken die stad", in het Nederlands. De uitnodiging om verder te praten bij een kop koffie sla ik af, om nog een keer langs de Apotheek te gaan, voor medicijnen voor lichamelijke ongemakken. Dat lukt, dr Federico is in zijn donkere winkel, die "aperto" blijkt te zijn. De notitie met de vertaling van waarvoor ik iets moet hebben, heb ik nu niet bij me. Dan begint het handen en voetenwerk met losse woorden lenend uit frans en voorzien van de nodige i en aa's. Ik kan met twee pakjes naar "het huis" van ons voor deze dag. Een km terug naar het roze hotel.

De regen stopt en de zon breekt door. Boekje lezen in de tuin met palmbomen naast het lege zwembad. De jas blijft aan, maar de was wordt droog.

2 mei

Castelnuovo naar l'avallanete, San Marco

21 km

Droog en regen voorspeld.

Over de weg en niet het pad door het bos. Boven kijken we uit over de vlakte ,in de Verte de berg waar monte sant Angelo op ligt, rechts daarvan een glimp van de zee.

We gaan de bergen in. De route is makkelijk, asfalt maar mooie uitzichten. Aan het eind de Agri turismo van Renato. Al het begint te gieten zijn we binnen, kille kamer maar wel met verwarming. Een schitterende plek, zelfs al zien we weinig in het dal beneden. Een Oostenrijks stel die al wandelend vanuit Griekenland is gekomen en in oktober ergens in Zuid Spanje wil zijn. Ze lopen deelde richting op als wij. Onze drie maanden lijken ineens niet meer zoveel.

Oostenrijker nr 3 loopt van Assisi naar Monte Sant Angelo, maar wel met ruim 20 kilo op zijn rug. Mijn 10 kilo lijkt ineens niets meer. De pensionado doet dit elk jaar, zo'n tocht.

Renato kookt voor ons, heel uitgebreid met vergeten groente van zijn grond. Oude rassen zoals ook zijn varkens van een oud ras zijn. Het regent. Het is koud.

M en P bellen dat ze onderweg zijn en om 8 uur met ons campertje aankomen. Jin andere schoenen en nieuwe Gehwohl komen mee. Gezellig gezelschap de komende dagen.

3 mei

Avalanette naar Pietracatella

26 km droog en halfbewolkt, 11 graden.

Eerste helft naar beneden, tweede helft ik de auto of doorlopen.

Gelske met P in de auto, voor wat extra rust voor de blaas.

M en ik lopen naar beneden. Het landschap is geweldig. Hellingen met graan, olijfbomen en bossen. De zon speelt met het landschap en verlicht de dorpjes op de toppen. Naar beneden gaat snellen, maar niet altijd makkelijker. De temperatuur stijgt, meer zon en naar het dal.

Na de lunch gaan we verder. Naar boven, samen met de hond, die ons wel aardig vindt en wij hem ook wel. 10 km loopt hij meer, die albino golden retriever. Hij wijst ons bij splitsingen de weg, alsof het zijn taak in pelegrino's over dit pad te leiden. Gelske zegt steeds dat ik een hond "neem". Niet dat ik er een kies en aanschaf, maar dat hij er gewoon is op een bepaald moment. Ik kan niet anders dan af en toe denken dat dit die hond dan zal zijn.

Na 10 km blaft er een andere hond en houdt "onze" hond de begeleiding voor gezien. Hij kijkt nog een paar keer om en is dan verdwenen.

De stijging neemt toe. Italiaanse dorpjes hebben de neiging bovenop heuvels te groeien. De afsnijdingen van de haarspeldbochten zijn net te steil, zodat we de weg volgen, naar het dorpje met een naam als uit een verhaal van Annie M G Schmidt, Pietracatella.

Een dorpje van niets, met een BB, il Portale,. En klein maar. comfortabel appartementje. We hebben niet door gehad dat de eigenaresse soep voor ons heeft gemaakt en de volgend ochtend de koffie klaar had. Stom. Beter Italiaans leren en rekening houden met de gastvrijheid van de Italianen, zeker als ze denken dat we pelgrims zijn.

4 mei

Pietracatella naar Toro.

11 km, zon 12 graden

Met zijn vieren doen we een mooie route door het bergachtige landschap. Toro ligt bovenop een heuvel. Het patroon wordt duidelijk. Dalen in de ochtend en omhoog aan het eind van de tocht.

De beloning is een appartement in de oude kern van het dorp. Twee slaapkamers met badkamer, een enorme woonkamer met een schitterende stenen vloer, antiek en een groot flatscreen aan de muur naar wat naïeve schilderijtjes. Een keuken die goed ingericht is. Een paleisje voor 60 euro totaal. Zelf koken en zelf een ontbijt maken is ineens lekker.

Dit is mijn huis, maar voor een nacht, maar toch. Het is toch zeker het 20ste bed waar ik in korte tijd in heb geslapen, maar iedere keer is het een beetje mijn bed in mijn huis.

5 mei Bevrijdingsdag

8 km van Toro naar Ripalimosani

Droog een beetje zon en 15 graden

Quercigliole bb

Het wordt wee wat glooiender, onderweg zijn er nauwelijks huizen, laat staan iets om koffie te drinken of te lunchen. Koffie is ook niet aan de orde in Italië, na het ontbijt.

We slapen buiten het dorp, restaurant/bb le Quercigliole, klinkt frans. De eigenaar is ook met pensioen. Hij toont trots het jaaroverzicht van de Holland Amerika lijn, 1200 euro per jaar. Nederlands is weggezakt, maar hij laat trots zien dat hij Engels spreekt en geeft aan dat hier nooit buitenlandse toeristen komen, zelfs geen Nederlanders. Als pelgrims worden we verwend, een uitgebreide anti past vlees, brochette, kaas, groente en polenta, een primo, pasta en secondo en een toet, koffie en limoncello. Prima om op te slapen.

6 mei

Ripalimosani naar Castropigiano

Eigen route naar hotel Vila, d'Evoli

De lichamelijke ongemakken worden er niet minder op. Een korte tocht in mooi weer, naar een hotel met zwembad, restaurant en warm. Een hotel buiten het seizoen ziet er troosteloos uit, als iemand in een veel te grote jas. Eetzaal leeg, maar wel alle tafels gedekt. Grote ruimtes met heel weinig mensen. Een mooi zwembad maar geen water. WiFi, maar niet op de kamers.

Niet zeuren Jan, het was ook maar 18 euro pp. Booking.com is wel heel gemakkelijk voor de reiziger, maar waarschijnlijk minder goed voor de aanbieder.

7 mei

Met de camper naar Sulmoma

124 km in een paar uur.

Het voelt alsof we spijbelen, maar het is goed. We gaan een uitgebreide rust tegemoet om het lijf te verlossen van vervelende ongemakken. Op weg naar villa Orsini. Een appartementje in een grote villa op een nog groter landgoed aan de rand van het stadje. Natuur en stad is het motto van de BB. Het klopt. Ietwat verlopen en niet al te gezellige ruimtes, maar een mooie tuin om buiten te zitten, eten en slapen.

Nieuwe medicijnen. M en P slapen nog een nachtje.

Langzaam weer reïntegreren zegt Gelske. Bewegen en veel rusten wordt het.

Van dag tot de volgende dag 9-4 tot 1-5

Feiten en ...

11 april brindisi - torre santa Sabina

Vertrek van franscesca van due palme.

Wijnshop

Slaapkamer en keukentje. Airbnb

30 km zon blauw

Veel kleine paden maar ook langs de snelweg

8 uur. Weg . Pontje naar de overkant van de haven.

De route op het kaartje is te volgen. De schaal klopt niet, maar de schrijfster zoekgemaakt de kleine weggetjes. Na een uurtje wordt toch de tel met de route op maps. Me er bij gepakt en zien we dat we naast de route lopen. Terug en nu goed. Dat herhaald zich deze dag nog een paar keer.

Wat een kleur rode klaver cigorei, papaver, veel geel rosé rood en blauw. Daar wordt ik blij van.

Zonnetje op de rug, temp loopt op tot 23 .

Wat lekker zo te lopen. Landschap bizar blokken die hoog opgetrokken worden zodat er een dakterras ontstaat. Dorpjes langs zee uitgestorven, zullen er ooit nog toeristen komen. Rust is leuk maar de Italiaanse keuken wordt zo niet zichtbaar. Veel pauze en een lange aan een mooie baai in het reservaat .....

Om zeven uur in een uitgestorven hotel. Het restaurant dat op de heenweg dicht was is op de terugweg ineens open. De poorten gaan voor ons open.

21 april

Canosa naar Cerignola

19 km glooiend

Vanuit BB Nonno Lia

16-18 graden

Het was even bijzondere bb eigenaar runde en studio legale en de bb avond en nacht woonde ze elders. Huis bijzonder ingericht , oud authentieke meubels, tegelvloeren met mozaïek. Keuken en eetkamer de drie bb kamers. Lia was goed katholiek, wat in het huis goed te zien was en bovendien voorzitter van een regionale organisatie voor pelgrimsroutes. Ontstemd was ze over het ontbreken van haar bb in het routeboekje .

Na een goed Italiaans, dus zoet, ontbijt, op stap voor en korte route van 19 km naar cerignola. Het landschap verandert, minder olijfbomen, meer amandel en wijngaarden, de weg is voor een groot deel de via traiana, voorzien van asfalt en auto's. Links lopend over het asfalt komen we bij een opgeknapte romaanse brug, waar een man op de rand zit. In verstaanbaar Italiaans verhaalt hij over het instaan en over andere bruggen op deze route naar Rome. Hij neemt foto' s van ons en vraagt op hij een video mag opnemen waarin hij ons interviewt over onze onderneming. Ik heb het interview nog niet terug gehoord. Mijn Italiaans is vast vreselijk om te horen.

Savino mazzarello, wilde perse vriend worden en horen over de rest van de route.

Het landschap verandert verder, niet vlak meer maar glooiend, over een lang pad langs een in onbruik geraakt irrigatiekanalen richting een nieuw " huis" in Cerignola in een villa.

Niet te geloven, een grote muur met een groot toegangshek, daarachter een kortgeknipt grasveld, met keurig verzorgd pad richting de deur. Een roze kasteelachtige villa, luxe ingericht met allerlei niet bij elkaar passende meubels en wanddecoraties. Het was er stil en leeg en wekte de indruk dat we alleen in het gebouw waren.

Deze stad is anders, geen echt oude kern, maar wel de 7 m bede straten waar aan beide kanten 5 verdieping hoge gebouwen. De was hangt er buiten en raakt bijna die van de buren.

Op de benedenverdieping geeft een vaak metalen deur toegang tot de eetkeuken. Je staat meteen in huis. De keuken is meteen de woonruimte.

Straten hebben vaak kleine winkeltjes, de grotere winkels hebben we nog niet gezien.

Tussen 2 en 4.30 is het stil, alle leuken dicht en lijkt het een spookstad. Dan om 5 uur komt iedereen weer op straat, op hangplekken voor gepensioneerde mannen en andere plekken voor jongere. Het leven begint weer. Eten voor 8 uur is onmogelijk, tot 9 uur zijn restaurants leeg.

23 april

Van Manfredonia naar Monte Sant Angelo

18 km waarvan de eerste 8 km sterk klimmend.

Zon, 18 graden tijdens de klim, motregen tijdens de laatste 10.

BB Giardano in vico Giardano

De navigatie brengt ons naar het punt buiten het dorp waar de route begint. Smalle weg die overgaat in een breed pad da licht stijgt.

Er komt en man met een fiets aan, die ons vertelt in het Duits dat hij van boven komt. Dat belooft veel goeds. De verhalen gingen over verdwalen en klauteren naar boven. Dat kan niet met een fiets. De volgende man met een stok en met 1 zichtbare tand vertelt ons de route nog een keer. Niet links aanhouden maar rechts en dan gaat het vanzelf naar boven.

Er klopt niets van die verhalen dus, niets aan de hand.

Dan twee personen op gympen die naar beneden komen. Zoë je wel het is heel eenvoudig.

Ze vertellen dat je toch echt goede schoenen aan moet Herben en dat zij het niet aandurven.

Goede schoenen hebben we.

Dan houdt het pad op, maar de aanwijzingen blijven, op "pul" moeten we letten. Dat staat op een aantal stenen. Verder van steen tot steen stappen en zoeken naar de balans met zo'n rugzak op. Steiler, op handen en voeten hoger. Er is geen weg terug meer.

Een kapelletje uit de rots gehakken en daarboven de Abiazzo di Pulsano. We zijn over dehelft lijkt het. Steil maar het gaat makkelijker.

Boven en daar staat dan de ezel die we oorspronkelijk mee wilden nemen.

De lunch begint in de zon, maar eindigt te snel in regen.

Na 10 km en 2,5 uur zijn we in Sant Angelo en vinden de BB van Angela, giardino. Heerlijk een vooruitzicht van twee dagen in hetzelfde bed en de komst van Kim en Henk.

Monte Sant Angelo is mooi, oud en een wirwar van straatjes met na elke bocht weer een kerkje.

Het sanctuarium van San Michele en de grot krijgt een bezoek. Bewierookt komen we naar buiten. Een kopje koffie in de "casa di pellegrini " laat ons zien dan veel pelgrims met de auto komen. Niemand met een stok en wandelschoenen.

25 april

Van monte sant Angelo naar san Giovanni Rotonda

24 km

Regen harde wind, 3 graden met een gevoelstemperatuur van -2

Wakker worden, naar buiten kijken, regen, weerbericht zegt 3 graden.

Niet echt veel zin. Eerste dag van Henk en Kim om mee te lopen. Bus nemen? Nee dat gaat te ver.

Het eerste deel gaat langs een kruisweg omhoog. De regen valt mee maar koud is het wel. Doorlopen en net doen of je het niet merkt. Het landschap is mooi, bloemen rood, blauw geel. Maar ook nat en een grauwe lucht. Mooi pad dat uiteindelijk op het asfalt uitkomt. Keuze een pad door het bos of de snellere weg. Het laatste. Achter elkaar aan de linkerkant van de weg. Gesprek is niet echt mogelijk, regen wordt bijna hagel. De witte streep lijkt niet eindig. 7 km voor het eind een bar- ristorante koffie dus. De eigenaar was niet blij. Tafels gedekt voor de lunch op deze nationale feestdag en dat 4 verzopen katten die koffie wilden. Het lukt als we ook pasta bestellen om te mogen zitten. Het water sopt in mijn schoenen. Waarom is dit leuk?

Uiteindelijk lopen we San Giovanni binnen. Henk leest voor uit Wikipedia . Jaarlijks 3 miljoen pelgrims naar het sanctuarium van Padre Pio.

Van die drie miljoen is weinig te zien, of het moeten wij 4 en zijn op weg naar het hotel met ristorante. Le terazze heet het. Boven is het. Eindelijk warmte en kleren drogen met de foehn.

Het hotel is alleen open voor ons, geen andere gasten en ook geen eten. Koud weer naar buiten 500 m is ineens veel. Het eerste restaurant is dicht, het tweede is open. Daar zitten andere pelgrims ze zien er niet vrolijk uit, ze zijn niet eens toevoet gekomen. Eten was goed in de boeiende omgeving.

Op naar huis, het hotel op de heuvel. Morgen is er zon beloofd en een temp van 9 graden.

29 april

Van San Severo naar Torrimaggiore

8 km

17 graden, half bewolkt

Rustdag

Laat opgestaan, uitgebreid ontbeten met kim en Henk , koffie om de hoek en afscheid genomen. Zij gaan naar huis en wat wordt ons huis deze nacht.

Alles past in een rugzak en de portemonnee .

De route is saai langs de rechte verbindingsweg , veel verkeer dat langs raast. Een groot contrast met het tempo dat wij hebben. Om 13.39 zijn we bij BB cavour en kunnen in het Frans duidelijk maken wat we aan het doen zijn. Oogsten bewondering en krijgen een stempeltje. In de BB staat het ontbijt voor de volgende dag al klaar, krijgen we een sleutel en zijn we weer de enigen in het pand. Prima, eenvoudig. Ik voel me een pelgrim als atheïstische pelgrims kunnen bestaan. De borrel, antipasti, pasta lonken alweer.

Hoe overzichtelijk kan het leven zijn.

30 april

Van Torremaggiore naar Castelnuovo del Daun

21 km zonnig 18 graden

Vlak over een rustige weg, waar soms wel een auto overheen raast. Links lopen, groetend naar de boer die met hun tractoren op weg zijn om de olijfbomen te bespuiten met een chemisch ruikend goedje. Ze gaan in twee richtingen, komen ze terug of gaan ze? Logistiek kan het beter denk ik.

In de verte liggen drie dorpen op de flanken van de Appenijnen. Een daarvan is de onze. Ik gok de linker die het meest hoog ligt.

De weg verandert van richting en wij veranderen mee. Het klopt met wat de route op de telefoon aangeeft.

Na twee uur een pauze in de berm, hoog gras op een hellinkje. Er logt een leeuw naast ons zegt Gelske. Ik schenk er geen aandacht aan en ga verder met het maken van een broodje. Even later waggelt er een grote leeuwkleurig hond langs die weer in het hoge gras gaan liggen alsof er niets aan de hand is. Zwerfhonden zijn er veel, deze blaft niet en komt niet naar ons toe.

De weg gaat verder de dorpen komen dichterbij, de meest linkse, de hoogste past bij de richting. Het boekje geeft aan dat het 200 meter klimmen wordt. Niet te steil kronkelt het pad naar boven en wij ook. Het lijf sputtert de rugzak wordt zwaarder maar na de sinaasappelpauze gaat het lukken. 1 km buiten het dorp ligt Residence ristaurante le terazze con picina. Een reeks kamer achter het restaurant met elk een trapje naar de deur. Vrolijke kleuren, roze, oranje wit en blauw. Weer weging gasten, vanaf 730 uur is er eten. Alleen in de grote zaal met heel veel gedekte tafels.

Na 9 uur stroomt het vol met mensen die ws in het dorp wonen en elkaar allemaal kennen.

Eten en morgen rustdag en lichamen weer op orde krijgen.

Het zwembad is overigens nog niet gevuld met water.

Na drie weken

Na drie weken.

Plannen?

Zij vindt het stom om over de toekomst na te denken, want er gebeurt toch wat er gebeurt. En als je alles van te voren hebt bedacht gebeurt het toch anders. En als het precies zo gebeurt als je het had bedacht, is het al saai terwijl het gebeurt, omdat je het precies zo al van te voren had bedacht. En bovendien gebeuren dingen alleen maar als je ze laat gebeuren. Als je plannen maakt, gebeurt er niets, omdat je alleen maar bezig bent met je plannen en niet met wat er gebeurt.

Uit Filosofie van de heuvel, Pfeiffer

Het gaat snel , er gebeurt veel, er is veel te zien en er is veel rust.

De eerste 300 km hebben we afgelegd. Alle kleren gebruikt, alle temperaturen gevoeld.

9 april in Brindisi.

Het werd ons makkelijk gemaakt, afgehaald door de eigenares van de BB, welkom in haar wijnwinkel en gezien dat de oefeningen en de cursus Italiaans de communicatie wel makkelijker maken, maar dat dat nog niet voldoende is.

Na twee dagen wennen aan rust, Italiaans, dagindeling, eten zoeken op weg. De eerste 33 km. Heeft de training gewerkt? Het lukt en redelijk uitgeput komen we aan in Torre Santa Sabina. Onderweg weinig koffie te krijgen en na 1 uur gaan de luiken overal dicht en is alles uitgestorven.

De weg vinden gaat goed, maps.me, met daarin het bestand van de route, bewijst gouden diensten. Soms heeft een vernieuwde spoorlijn de weg volkomen geblokkeerd, behalve voor de wandelaar die de spoorrails durft over te steken, om aan de ander kant het pad weer op te kunnen.

Snelwegen zijn een andere belemmering voor de paden. Dan wordt het de service weg langs de snelweg. Jammergenoeg eindigde die 100 meter voor een nieuw pad begon in een " Gated area" , een nieuwbouw project met een groot hek en een poort waar je niet doorheen komt zonder pasjes. Bij het benzine station gelift om niet 15!km om te hoeven lopen.

Hekken overal, hoog lekijk, komen heel veel voor. Ik zie niet wat dat aan veiligheid toevoegt. Ik zou me in zo'n "Closed compound" juist om die hekken niet veilig voelen.

De route die we volgen gaat in grote lijnen over de via traiana. Die van Brindisi naar Rome loopt in een oostelijke en een westelijke variant. Dat geeft lange rechte paden, wegen begrensd door boomgaarden met olijfbomen, amandelbomen , wijngaarden. Gaan over Romeinse bruggen en door heel weinig dorpjes en oog geen bars met een kopje koffie.

Na de eerste dagen hebben we ontdekt dat pauzes belangrijk zijn, om niet uitgeput aan te komen. Dat wist ik wel maar, wanneer en hoe lang, vraagt om experimenteren. in de ochtend twee uur lopen, 30 min pauze, twee uur lopen en een lunch met een lange pauze bevalt het best. Daar na bepaalt de etappe de volgende pauze. De olijfbomen zij een aantrekkelijke plek als er gas onder groeit en dat wordt nu juist in deze tijd van het jaar bij de snoei van de bomen weggehaald..

De mate van vermoeidheid wordt bepaald door die pauzes maak ook door de zon en de lengte van de route natuurlijk

Nu is het lekker, 18 graden en zon, het loopt makkelijk. De 30 graden in de eerste week en de 3 graden met storm en regen , vormen de twee uitersten tot nu toe. Het was echt heel koud, langs een drukke weg, zo verleidelijk om te gaan liften, maar we hebben er niet aan toegegeven. Het was bovendien de eerste dag dat Kim en Henk meeliepen. Bravo voor hen.

Ik weet nu dat ik precies genoeg kleren heb om die kou 1 dag vol te kunnen houden.

Het gaat goed met het lijf, geen blaren, geen spierpijn meer.

Het is gek om zomaar de mogelijkheid te hebben om drie maanden te lopen en het landschap en het voorjaar zo geleidelijk te zien veranderen. Het zuiden van Italië voor het midden te verruilen. Elke dag een ander bed te hebben, soms luxe, soms spartaans. Booking.com is ideaal voor het snel en zeker boeken van een bb of hotel, kloosters hebben we nog niet gehad.

Ondertussen zijn we na 300 km in Torremaggiore aan geland. Een kwart van de route.

Hebben we soms moeie benen, maar geen blaren. Merken we het effect van de goede training. Heeft jan al kortgeknipt kopje door een Italiaanse kapper.

Best wel goed. Best wel veel. De HVA is ver weg maar nog niet echt weg.

Ik ben wel trots.

Jan.

En een groet van Gelske.