Corso naar Borgo San Pietro

14 km +4

Zonnig naar bewolkt 18 graden

Lena spreekt Engels en vertelt hoe ze heeft besloten van het huisje een goed bewoonbare. BB heeft gemaakt. Hoe haar zoons het gebruiken voor skivakanties en feestjes. Over de bijzondere en irritante gasten, waar ze haar huis voor openstelt. Over hoe ze bij elke boeking op en neer rijdt vanuit Rome in 2,5 uur.

Uiteindelijk gaan we op weg, lekker weer en een korte afstand. We volgen de GPS track en raken verstrikt in lage rozenstruiken die een aanval doen op mijn petje en mijn armen. Het pad is onduidelijk na elke rozenstruik gaan we toch weer verder. Het klopt met de GPS. Meer krassen en meer doornen.

Zoeken naar een pad iets hoger en weer een stukje verder met weer schrammen. Nog geven we niet op, mijn stok slaat steeds feller op die klere rozen. Het schiet niet op. Opgeven? Nog een keer iets hoger......... Nee ..... Gaat niet....

Terug? We kijken elkaar aan. Het moet maar. Voor het eerst heeft het voorjaar met haar groeikracht de rozen zo hard laten groeien dat het pad niet vindbaar is. De natuur wint van de GPS.

Terug.......

Ruim anderhalf uur later zijn we in het dorp terug en lopen over de weg naar het klooster in Borgo San Pietro.

Het klooster is een belevenis apart voor ons, die niet gelovig zijn. Een nonnenklooster.

Naast de grote dur zit een luikje dat een aantal minuten nadat we gebeld hebben, open gaat. Het luikje is een raster, zodat wij niet zien wie er achter staat, maar zij, een non waarschijnlijk, wel. We worden door de non in een wachtkamer, neergezet. Stoelen langs de rand van de kamer. In het midden een mooie tafel.

Na een paar minuten, waarin we elkaar aankijken, rondkijken, komt een andere zuster, die onze gastvrouw blijkt te zijn en ons naar een kamer brengt. In een flink tempo lopen we achter haar aan, gangen door, trappen op en worden binnengelaten in een kamer die past in de 50 ger jaren, retro bed, retro meubeltje, retro douche. Het had ook een kamer in de oude marrechauseekazerne, die tot BB is omgebouwd, in nieuw Beerta, in oost Groningen kunnen zijn.

"Onze" zuster zegt dat ze ons om 19 uur 25 komt halen voor het diner, dat om 19.30 uur begint.

Ik vraag of je nog wel even het dorp in kunnen en dan weer naar binnen kunnen. De vraag komt waarschijnlijk voort uit mijn gevoel dat ik opgesloten zit.

We fantaseren nog wat verder over hoe dat diner dan zal gaan. Met alle zustesr? Omkleed met gezang en bidden?

Niets daarvan. Om 1926 staan onze zuster weer voor de deur en rent met ons de gangen door, trappen af om uiteindelijk in een kamer, naast de refter, uitgenodigd te worden aan een tafel, face to face zegt onze zuster.

Het is duidelijk. Niet bij de andere nonnen, geen gesprekken over het kloosterleven. We proberen zelf een gesprek te beginnen over de zin van geloven, maar de soep wordt te snel opgediend. Onze zuster houdt goed in de gaten wanneer die op is, om de pasta op te dienen. Secondo, Gelske ei kaas en tomaat, ik een lapje varkensvlees.

Tussendoor kijken we rond. Een bijzonder ruimte, die meer lijkt op een atoomschuilkelder dan een eetkamer, de toegangsdeuren zijn van dik staal, brandwerend, aan de muur wat slechte reproducties van van Gogh achtige schilderijen, een kruis. Er zit een echo in de kamer.

Onze zuster verdwijnt door de ene deur en komt via een andere weer binnen met een karretje met eten.

Het eten was goed en lekker, de omgeving heel bijzonder. We vinden onze weg terug naar onze kamer en weten dat we om 7.30 de volgende ochtend in dezelfde ruimte weer verwacht worden voor het ontbijt.