Het eind van het pelgrim bestaan nadert. Nou ja pelgrim?

Mijn drijfveer is niet het spirituele, wel de activiteit van het lopen, het fysieke en dat gecombineerd met het visuele. Ver weg, uitzichten, landschappen maar ook dichtbij het kleine, bloemen, slangen.

Het leven is trager het verandert langzamer er is meer tijd om te kijken. Dat is waarvan ik geniet tijdens deze tocht.

Brindisi en Puglia zijn minder toeristisch en heel stil in de tijd dat wij er waren. Umbrië zichtbaar meer toeristen, de leuke stadjes worden bijna musea, de prijzen stijgen. Gelijk blijft de vriendelijkheid en hulpvaardigheid van de mensen de hele tocht door.

De hoeveelheid van verschillende "thuisjes", ongeveer 60, verbaasd me. Iedere keer een bedje en een plekje waar ik me thuis voel. Zelfs de hotels die op ons na helemaal leg waren. Leuk zijn de appartementjes en bb' s die wat extra's hebben. Een luxe met liefde bereide maaltijd, extra ruim, grandioze uitzichten of juist niet omdat dat in een middeleeuws stadje niet kan. Ik heb zoveel gezien dat de foto's en de verhaaltjes me moeten helpen om het te herinneren.

Het is nog steeds geweldig. Morgen de laatste wandeldag, klimmen, regen en het zal een bijzondere dag worden. Het eindigt in het klooster van La Verna, waar alle anderen zijn beginnen, na ruim 1000km. Gemengde gevoelens, het is genoeg maar ik zou dit leventje ook nog wel een tijd kunnen blijven doen. Wisselend weer, maar prima om te lopen. Een eenvoudige dagindeling, slapen, een zoet Italiaans ontbijtje, lopen, pauze, wandelen, kleren wassen, boekje lezen, eten, slapen. Relaxed en overzichtelijk maar niet saai.

Ik wil wel naar huis, maar niet zo snel, vandaar de trein ipv het vliegtuig.

Morgen naar het eind. Ik zal genieten