16 mei naar Celano

Zonnig tot in Celano

Stijgen naar 1400 m vanuit Pagliano

22 km

Vanuit Pagliano gaat het meteen omhoog en niet gering ook. Grindpad met gove steen. Dat gaat prima in het begin, maar later beginnen diensten onder je voeten weg te rollen. Grintpad verandert in asfalt, war sommigen van ons weer erg prettig vinden, tot de haarspeldbochten afgesnedén konden worden.. Een dilemma: korter. En steiler of langer en beter te doen. Het wordt kort en steil, op grond waarvan wordt niet duidelijk. De T-shirts krijgen een nieuwe teling erbij. Op het Icebreaker shirt van Tom een dansend stel, op het shirt van Jan een grote vlek ter buikhoogte.

Als we weer op de asfaltweg komen, komt een man in korte broek en t-shirt over het asfalt als wij zwetend uit zitten te puffen. Hij heeft de andere keuze gemaakt en ziet er ook frisser uit. We snijden nog een bocht af en komen gelijk met de man boven aan. Geen nieuwe argumenten om te kiezen.

Vanaf hier wordt het een redelijk vlak grintpad dat tussen de ronde bergen van dit alpine landschap door kronkelt. Het landschap verandert in een "piano", een volkomen vlakke grasvlakte tussen de heuvels.

Het wordt vermoeiender, het volgende dorp heeft wel een bar maar die is niet open. De laatste reserves worden aangebroken om in Cerlano aan te komen. Op het plein (?) zal de eigenaar van de agrutusme ons afhalen. Waar is dan dat plein, niemand heft zin om verder naar boven of beneden te gaan.

De telefoon en wat krom Italiaans van Jan, resulteert in dat de m'n ons afhaalt bij het punt er we staan.

We eten samen me de familie van deze apiculturist een stevige linzensoep, Ieren, asperges, brood, cake met ijs en koffie. Het gesprek wil niet echt vlotten, ondanks de hulp van een woordenboek Italiaans-Duits.. Deze aardige mensen hebben ontzag voor ons pelligrini's ook als zal we alleen maar lange-afstandswandelaats. De enorme gstvrijheid van de Italianen, dot goed en wording een keer onderstreept la we de volgende ochtend naar de route teruggebracht worden.

Een feest was het hier!

verhaal 3

17 mei

Van Celano naar Rocca di Mezzo

16 regen verandert in zon

Hoogte 1300 meter. Schitterend

Padre Vincenzo en de Madonna da Rocche

Als je ooit echt wil onthaasten dan hebben we een perfecte locatie, ga langs bij pater Vincenzo en vergeet niet om aan te sluiten bij het avondmaal het zal zeker niet je laatste zijn maar wel een enorme nieuwe ervaring.En daar gaat het natuurlijk om bij onthaasting.

Deze ervaring is ook zo weer te geven: Jet en Tom zijn vandaag kwartiermakers. Bij aankomst bij het zogeheten hotel imponeert de entree, de deur door waan je je in een DDR locatie , denk de foto,s van de diverse heiligen

weg en vervang ze door foto's van Honnecker cs en incluis de bruin gemêleerde tegels is de sfeer compleet... De kamer is ook niet echt riant, maar wel KOUD... Later komen de echte Pelligrinis... en volgens goed gebruik starten we met wyn, elders... We willen niet in het hotel eten en vragen de kroiegbazin, met haarknotje én camouflage pantalon, en andere drinkers naar alternatieven. Waar we slapen vragen ze: als ze de locatie horen beginnen ze al te grijnzen... Uit meelij welhaast, zodat we niet in hotel hoeven te eten beginnen ze te bellen... T een na andere etablissement valt af: een omdat de kok jarig zou zijn, zo vallen een voor een alle eettenten af en wordt de stemming steeds hilarischer... Zij weten wél wat ons te wachten staat...

We besluiten toch naar ons huis van de dag te gaan, eerst effe by chillen op de heel coole kamers... Rillend gaan we naar de eetzaal....waartoe we opgeroepen zijn door de interne telefoon. Wel 20 tafels waarvan 3 bezet: een pastoor, een bijna tandeloze dame en nog een ondefinieerbare gast.

Ook de eetzaal: ijskoud, kil... T blijkt lastig deze omgeving treffend weer te geven: gaarkeuken of erger... De vegetariërs worden ook gefêteerd op lappen onbestemd vlees... Deze belandden ongezien in de afvalbak op t herentoilet ... Dapper sloeg het gezelschap zich door ook deze tegenslag: per slot hoe groter de tegenslag desto groter de pret...

Maar gelukkig, wij zijn voor het geluk geboren, ons glas zit altijd half vol. Verkleumd tot op het bot begeven wij ons wederom tot de enige bar die dit dorp kent. Voor wat wijn, warmte en gezelligheid. Om te vertellen over onze etensavonturen. Tis een uur of half 9, de bar blijkt gesloten en volgens de enige levende op straat is dit al wat rest. Misschien in een dorp verder op, maar wij zijn à pied, 4 km is te ver. Om 23.00 sluit onze pater de poort, dan moeten wij kindertjes wel onder zijn hoede zijn. Ons wacht enkel een avond te bedde, in een koude kamer, onder gestreepte wollen dekens die vroeger onze kinderkamers kenmerkte. Maar dan..., daar schijnt een vaag licht, de deur lijkt open. Het zal toch niet echt zo zijn... Wij zijn voor t geluk geboren. Heerlijke rode wijn, flessen whisky waar je een week genoeg aan hebt, brood, kaas, worst, ham en bovenal een kachel en goed gezelschap. Wij zijn voor t geluk geboren.

Maar goed, we heten pelgrims hier, krijgen korting, vlees ipv een worstje, en wijn in het hotel van de pater. Wat maakt dat tegen Pelgrims zo opgekeken wordt? Doen die zoveeml goeds? Doet pater Vincenzo goed? Voor de mensen die daar wonen en eten in ieder geval wel. Hoe spartaans en minimaal ook, zij hebben het nodig. Maar wat maakt de pelgrim, niet wij, maar de echte zo bijzonder, of zelfs "sacre" zoals de vorige BB meneer vindt.

Maar dat klopt natuurlijk niet, wij zijn gewoon op zoek naar niets want hebben eigenlijk alles en daardoor wordt niets gewoon en niets weer heel bijzonder.

18 mei

Rocca Di Mezzo naar Fossa

14 km vlak en daarna 600 m naar beneden naar Fossa

Wat een feest. Mooi fietspad over de hoogvlakte, met schitterende uitzichten op de bergtoppen met verse sneeuw. De toppen van de Gran Sasso zijn boven de 200 meter. Het wit van de sneeuw in fel contrast met de strak blauwe lucht.

Op de helt gaat het naar beneden over een bíjna eindeloos grindpad dat uitkomt op een vlakte waar de gevolgen van de aardbeving van 2009 zichtbaar zijn. De eerste twee dorpen hebben een oud centrum dat deels is ingestort. Aan de rand van het dorp een apart wijkje met rood-gele noodwoningen waar mensen al 7 jaar in wonen. Een enkele kraan laat zien dat er hersteld wordt, maar het gaat langzaam. Zie NRC van eind april over waarom het herstelt van l'Aquila zo langzaam gaat. Het is indrukwekkend. Ik probeer me in te denken hoe dat dan gaat, bevingen van 30 maart tot 8 april 2009. Je weet niet wat er gaat komen, ergere schokken, meer, minder, blijven de huizen staan, storten er anderen in, zijn de buren nog in leven.

Ik kan me het niet voorstellen, wat ik zou doen en hoe ik me zou voelen.

De BB staat in Fossa. Het dorpje lijft schuin tegen de berg op, stijgen weer, benen zijn vermoeid, als we bij een groot hek komen. Weg afgesloten,. Alternatieven: langs het hek of 5,5 km om terug door het dal en van de nader kant het dorp in.

Gelske en Jet, klimmen langs het kek en komen terug dat het wel lijkt te kunnen, tegelijkertijd belt. BB eigenaar die reageert met de mededeling de we langs het hek kunnen. Als we dat download er een mevrouw aan die heel kordaat langes het hek klimt en ons duidelijk maakt dat het wel kon.

Zelfs de hond, weer de golden retriever, die al een aantal km meeloopt en de weg wijst, komt mee.

We lopen achter de vrouw a, die vertelt dat het herstel van het dorp wacht op het zekeren van de bergwand. Haar gezicht zicht dat dat de komende jaren nog niet gaat gebeuren.

Het is een spookdoelpunt, geen bewoners, huizen gestut en muren aan elkaar vastgemaakt. Luguber, het raakt me.

Uiteindelijk blijkt dat we nu door het dorp ook naar beneden moeten om bij de BB uit te komen. 3 uur zijn we er. Een dutje, bar opzoeken voor het wijntje.

Eten kan ook, we zijn weer alleen. In het restaurant, alleen voor ons wordt er gekookt en goed ook.

19 mei

Fossa l'Aquila 14 km

Zon en vlakbij l'Aquila regen

17 graden

De confrontatie met het natuurgeweld gaat verder. l'Aquila komt dichterbij, het adres van de BB in de planner. Zon, heerlijk in het gras. In l'Aquila geeft de planner keurig een route aan naar de BB, maar alle wegen zijn afgesloten. Grote panden de gerestaureerd worden, grote panden die gestut worden . Er woont niemand meer in het centrum, wel in de kleine noodwoningen buiten de stad. Het ziet er vreselijk uit, huizen kapot, was aan lijntjes voor de ramen, foto's van gezinnen aan een hek. Zij zijn. enkelen van de 259 doden die ineens een gezicht krijgen. Het wordt persoonlijker. Over de weg rond het centrum kunnen we dan toch bij de BB komen. Een van de eerste gebouwen die opgeknapt zijn en waar de eigenaren als eersten weer konden reguleren . Uit mijn raam zie ik scheuren in het huis aan de overkant.

De wandeling over de paar straten die toegankelijk zijn een confrontatie met het natuurgeweld en met de laksheid waarmee de stad weer levend gemaakt wordt.

21 mei

Piagga di tournimante naar casa calabrese.

17 km zonnig

Langzame klim van 800 naar 1000, dan steil over gras en door het bos, op de gps, naar 1300. Zonder de gps op de telefoon hadden we dit echt niet gevonden.

Het wordt extreem mooi. Bergen lijken heuvels

Opvallend zijn de vele nieuwe huizen in en buiten de stad. Groot en opvallend fel roze, blauw of oranje.

Ik ben benieuwd hoe zo'n stad zich gaat herstellen. Komen oude bewoners na 7 of n

Meer jaar nog terug? Zijn de huizen straks nog betaalbaar, de net geopende winkels lonken naar de mensen met geld, juweliers, cocktail bars.

20 mei

L'Aquila naar Piagga Di

22 mei

Casa calabresa naar Corso

13 km zon 23 graden

weg van de mooie hoogvlakte, weg van de aardige Ivan die ons nog wat heerlijke cake meegeeft. Een continu dalende stille asfaltweg tussen de bergen door. Veel van de wanden zijn voorzien van netten of spuitbeton of hekken om vallende stenen tegen te houden.

Helena, een dame uit Rome is onze host als we naar 2 uur bergaf al aankomen. Wat een ander huisje dan het grote huis van Roberto in Piagga. Frutseltjes, met een strikje ingepakte handdoeken, veel roze tegenover de manneninrichting van Roberto, plastic bordje om van te eten, kale muren, koude kamers, geen lange verhalen. Korte tocht lange rustmiddag in de tuin. Prima. Vanavond nog een km naar een restaurant.