17 mei

Van Celano naar Rocca di Mezzo

16 regen verandert in zon

Aaron de hog latte op 1300 meter. Schitterend

Padre Vincenzo en de Madonna da Rocche

Als je ooit echt wil onthaasten dan hebben we een perfecte locatie, ga langs bij pater Vincenzo en vergeet niet om aan te sluiten bij het avondmaal het zal zeker niet je laatste zijn maar wel een enorme nieuwe ervaring.En daar gaat het natuurlijk om bij onthaasting.

Deze ervaring is ook zo weer te geven: Jet en Tom zijn vandaag kwartiermakers. Bij aankomst bij het zogeheten hotel imponeert de entree, de deur door waan je je in een DDR locatie , denk de foto,s van de diverse heiligen

weg en vervang ze door foto's van Honnecker cs en incluis de bruin gemêleerde tegels is de sfeer compleet... De kamer is ook niet echt riant, maar wel KOUD... Later komen de echte Pelligrinis... en volgens goed gebruik starten we met wyn, elders... We willen niet in het hotel eten en vragen de kroegbazin, met haarknotje én camouflage pantalon, en andere drinkers naar alternatieven. Waar we slapen vragen ze: als ze de locatie horen beginnen ze al te grijnzen... Uit meelij welhaast, zodat we niet in hotel hoeven te eten beginnen ze te bellen... T een na andere etablissement valt af: een omdat de kok jarig zou zijn, zo vallen een voor een alle eettenten af en wordt de stemming steeds hilarischer... Zij weten wél wat ons te wachten staat...

We besluiten toch naar ons huis van de dag te gaan, eerst effe by chillen op de heel coole kamers... Rillend gaan we naar de eetzaal....waartoe we opgeroepen zijn door de interne telefoon. Wel 20 tafels waarvan 3 bezet: een pastoor, een bijna tandeloze dame en nog een ondefinieerbare gast.

Ook de eetzaal: ijskoud, kil... T blijkt lastig deze omgeving treffend weer te geven: gaarkeuken of erger... De vegetariërs worden ook gefêteerd op lappen onbestemd vlees... Deze belandden ongezien in de afvalbak op t herentoilet ... Dapper sloeg het gezelschap zich door ook deze tegenslag: per slot hoe groter de tegenslag desto groter de pret...

Maar gelukkig, wij zijn voor het geluk geboren, ons glas zit altijd half vol. Verkleumd tot op het bot begeven wij ons wederom tot de enige bar die dit dorp kent. Voor wat wijn, warmte en gezelligheid. Om te vertellen over onze etensavonturen. Tis een uur of half 9, de bar blijkt gesloten en volgens de enige levende op straat is dit al wat rest. Misschien in een dorp verder op, maar wij zijn à pied, 4 km is te ver. Om 23.00 sluit onze pater de poort, dan moeten wij kindertjes wel onder zijn hoede zijn. Ons wacht enkel een avond te bedde, in een koude kamer, onder gestreepte wollen dekens die vroeger onze kinderkamers kenmerkte. Maar dan..., daar schijnt een vaag licht, de deur lijkt open. Het zal toch niet echt zo zijn... Wij zijn voor t geluk geboren. Heerlijke rode wijn, flessen whisky waar je een week genoeg aan hebt, brood, kaas, worst, ham en bovenal een kachel en goed gezelschap. Wij zijn voor t geluk geboren.

Maar goed, we heten pelgrims hier, krijgen korting, vlees ipv een worstje, en wijn in het hotel van de pater. Wat maakt dat tegen Pelgrims zo opgekeken wordt? Doen die zoveeml goeds? Doet pater Vincenzo goed? Voor de mensen die daar wonen en eten in ieder geval wel. Hoe spartaans en minimaal ook, zij hebben het nodig. Maar wat maakt de pelgrim, niet wij, maar de echte zo bijzonder, of zelfs "sacre" zoals de vorige BB meneer vindt.

Maar dat klopt natuurlijk niet, wij zijn gewoon op zoek naar niets want hebben eigenlijk alles en daardoor wordt niets gewoon en niets weer heel bijzonder.Pa